Het correctieproces
Het is verbazingwekkend, eigenlijk: de hoeveelheid aan taalfouten die stiekem in een geschreven tekst sluipen. Ook al doe je nog zo hard je best en lees je iets honderd keer na, er blijft vaak iets achter onder de radar. Een vergeten woordje, een herhaling van iets, een -d of een -t... Ik ben ze de afgelopen weken al een aantal keren voorbijgekomen.
Voor mijn eerste roman is het natuurlijk als doel om een verhaal af te leveren wat a) een beetje leuk loopt qua verhaallijn en b) zo correct mogelijk gespeld en geschreven is. Bij het daadwerkelijke schrijven wordt er veel op punt a gefocust, simpelweg omdat dat op het moment het meest belangrijk is. Maar gelukkig zijn er daarna altijd nog correcties te doen. Zowel in het verhaal als de taalkundigheid ervan.
En dat is waar ik me de afgelopen paar weken op gefocust heb: het corrigeren. Een interessant werkje in veel opzichten. Je leert je eigen schrijfwijze zo heel goed kennen. Je eigen eigenaardigheden in de taal, zo je wil. Nu wil dat niet zeggen dat ik hierin alleen sta. Je ogen laten een "eigen tekst" om de een of andere reden altijd net wat anders zien dan dat deze er staat. Mijn dank gaat daarom uit naar Lutske Cuperus en Jetty Ludema, voor hun hulp en advies bij deze correcties.
Het leest per slot van rekening wel zo lekker: een foutloze roman. ;)
ML